Abel Tasman National Park
24 oktober 2014 - Motueka, Nieuw-Zeeland
Is -samen met Wharariki Beach- de belangrijkste reden om terug te willen naar Nieuw-Zeeland. Dacht ik vandaag.
Omdat je als je vanaf de ingang van het park gaat lopen nooit erg ver in het park komt, is het beter om via de zee te gaan. Dan vaar je langs de kust naar boven, ziet vanaf het water ook veel, en je kunt verderop gaan lopen. In Kaiteriteri namen we dus de boot en werden afgezet in de Anchorage Bay. Dat gaat normaal gesproken heel handig, de boot nadert het strand heel dichtbij en het laatste stuk water wordt overbrugd door een uitschuifbare loopplank. Vanaf de Anchorage Bay zijn we gaan lopen naar Pitt Head, een mooi uitzichtpunt. Het pad liep door het bos, met nu en dan uitzicht op de kust en de zee. Het water is altijd zo prachtig turquoiseblauw hier. Het is voorjaar, dus de vogels zingen volop, maar ja, je hebt hier heel andere vogels dan in NL, dus ze klinken ook anders, exotisch. We hoorden er eentje die we overal horen, we houden het er maar op dat het de tui is. Na Pitt Head afgedaald naar Te Pukatea Bay, ons geïnstalleerd op het strand, en daar genoten van het uitzicht, de zee, de rotsen, de zon en het gevoel terug te zijn op zo'n fijne plek. Er waren verder bijna geen mensen. Proberen het te vatten in foto's. Lukt nooit helemaal. Weer teruggelopen naar Anchorage Bay, waar we weer werden opgepikt. Maar dit keer konden ze met de loopplank niet op het strand komen wegens extreem laagtij zeiden ze, dus dat leverde een natte broek op. Bij de volgende stopplaats moesten er drie mensen opstappen en die moesten tot hun middel het water in. De zee was op de terugreis trouwens een stuk wilder, die boot stuiterde op de golven, Jans gezicht betrok enigszins, maar de bemanning bleef er rustig onder, dat was geruststellend. In Kaiteriteri konden ze niet op de normale plek aanleggen, maar een eindje verderop. Inmiddels was het al vrij laat, dus we hadden geen zin om nog te koken en belandden in Motueka bij de Chinese take-away. Eerst even gekeken hoe het systeem werkt. Je koopt een large of small plastic bak en die schep je dan vol uit schalen met allerlei eten, deksel erop en klaar. Weer wat geleerd. Het smaakte redelijk alleen de foe yong hai leek er niet erg op.
Morgen verkassen we naar de Golden Bay, dan zitten we aan de andere kant van Abel Tasman.
Omdat je als je vanaf de ingang van het park gaat lopen nooit erg ver in het park komt, is het beter om via de zee te gaan. Dan vaar je langs de kust naar boven, ziet vanaf het water ook veel, en je kunt verderop gaan lopen. In Kaiteriteri namen we dus de boot en werden afgezet in de Anchorage Bay. Dat gaat normaal gesproken heel handig, de boot nadert het strand heel dichtbij en het laatste stuk water wordt overbrugd door een uitschuifbare loopplank. Vanaf de Anchorage Bay zijn we gaan lopen naar Pitt Head, een mooi uitzichtpunt. Het pad liep door het bos, met nu en dan uitzicht op de kust en de zee. Het water is altijd zo prachtig turquoiseblauw hier. Het is voorjaar, dus de vogels zingen volop, maar ja, je hebt hier heel andere vogels dan in NL, dus ze klinken ook anders, exotisch. We hoorden er eentje die we overal horen, we houden het er maar op dat het de tui is. Na Pitt Head afgedaald naar Te Pukatea Bay, ons geïnstalleerd op het strand, en daar genoten van het uitzicht, de zee, de rotsen, de zon en het gevoel terug te zijn op zo'n fijne plek. Er waren verder bijna geen mensen. Proberen het te vatten in foto's. Lukt nooit helemaal. Weer teruggelopen naar Anchorage Bay, waar we weer werden opgepikt. Maar dit keer konden ze met de loopplank niet op het strand komen wegens extreem laagtij zeiden ze, dus dat leverde een natte broek op. Bij de volgende stopplaats moesten er drie mensen opstappen en die moesten tot hun middel het water in. De zee was op de terugreis trouwens een stuk wilder, die boot stuiterde op de golven, Jans gezicht betrok enigszins, maar de bemanning bleef er rustig onder, dat was geruststellend. In Kaiteriteri konden ze niet op de normale plek aanleggen, maar een eindje verderop. Inmiddels was het al vrij laat, dus we hadden geen zin om nog te koken en belandden in Motueka bij de Chinese take-away. Eerst even gekeken hoe het systeem werkt. Je koopt een large of small plastic bak en die schep je dan vol uit schalen met allerlei eten, deksel erop en klaar. Weer wat geleerd. Het smaakte redelijk alleen de foe yong hai leek er niet erg op.
Morgen verkassen we naar de Golden Bay, dan zitten we aan de andere kant van Abel Tasman.
Typisch een Fransman dacht ik toen nog ...